* — et cantbuii ii Cenere. 5 crudelibus quales Hunni fuerunt, haec vox non vsurpatur; 2. Audi- mus ira incensos saepe dicere (quae obscoena verba cum venia huma- nislimi Lectoris repetere licebit) ein Hunds⸗V. ete. auf der Nasen. di igi tur ab Hunnis descenderet, Iocutio haec inepta esset. Sed plura de his impudicis verbis dicere et mentem clarius exponere erubesco. (a) In sacro Codice per metaphoram profani et impudentes religio- nis contemtores dicuntur canet. vid. Plalm. MXMAIl, v5. Matth. VIl, 6. (Canir aut canicula in talorum lusu apud Romanos iactus erat infor- tunatissimus. Venus autem fortunatissimus, vti patet ex Propert. L.-ae. Eleg. p. Me quoque per talos Venerem quaerente secundos, Semper damnosi subsiliere canes. Vid. Hildebraud. Antiquit. Roman, sub voc. Canis. (40 A Galeno canis slumitur pro morbo quodam faciei. vid. Reiheri Lexicon sub voc. Canis. (G5) Significat sidus coeleste den Hunds⸗Stern / qui vocatur Sirius. Ad placandum hos sidus inimicum frugibus Romani canes immolabant, idque (Aacrificium canarium dicebatur, in quo non nisi canes feminae ru- fae adhibebantur. Hildebrand. loc. cit. Hac de re sequentem in modum canit Oaud. Lib. Ils. Kistor. Eit canis (scarium dicunt) quo sidere moto Tosdtia sicit tellus, pracripiturque seges. Pro cane sidereo canis hic imponitur aearae, E quarè fiat, nil nisi nomen habet. (6) inueniuntur etiam homines, quorum nomen est Canis, Hund. Sic Wittenbergae Professor quidam tale nomen habuit, in quem cum de caxit von grauen Hanren dilputauit, sequens facetum distichon est compositum: Escanis atque canis de canis, cane Decane uin cane de canis can? Decaue canis. Notum etiàm est, quod canit fuerit agnomen Diogenis, cuius rei ra⸗ tiohem ipse Diogenes Cynicus dedit; rogatus enim, cur canis appella- retur, respondit: quia iir qui dant, blandiors, qui non dant, oblatro, malos autem mo rdeo. Vid. Apuloj. Horidor. 2. Alii autem rectius ipsum ab im- pudeptia hoc agnomen accepisse tradunt, quod erubescere nelciebat. De eius vita videri potest Diegenes Laertius. * Sau-